منم سرگشته ی حیرانت ای دوست       
 کنم یکبار جان قربانت ای دوست
ولی تا ساز شوق وصل کویت
دهم سر بر سر پیمانت ای دوست
دلی دارم در آتش خانه کرده
میان شعله ها کاشانه کرده
دلی دارم که از شوق وصالت
وجودم را زغم ویرانه کرده
من آن آواره بشکسته حالم
ز هجرانت بتا رو بر زوالم
من آن مرغ سرگردان وتنها
پریشان گشته شد یکباره حالم
سحرسر بر سر سجاده کردم
دعای برآن دل داده کردم
ز حسرت ساغر چشمانم ای دوست
لبالب یکسره از باده کردم
دلا تا کی اسیر یاد یاری
ز هجر یار تا کی داغ داری
بگو تا کی ز شوق روی لیلی
تو مجنون پریشان روزگاری
پریشانم  پریشان روزگارم
من آن سرگشته هجر نگارم
کنون امید با امید وصلت
درون سینه آسایش ندارم
ز هجرت روز وشب فریاد دارم
ز دیدارت دلی ناشاد دارم
درون کوهسار سینه ی خود
هزاران کشته چون فرهاد دارم
چرا ای نازنینم بی وفایی
دما دم با دل من در جفایی
چرا آشفته کردی روزگارم